Πάντα θα υπάρχει η απόκλιση του κοινού από το κοινωνικό και δυστυχώς πάντα θα υπάρχει η μοναξιά των πολλών, η μοναξιά του πλήθους. Ίσως γι’ αυτό χρειαζόμαστε τους ηγέτες, από τον φόβο της μοναξιάς και ίσως γι’ αυτό αναγνωρίζουμε επάνω μας μορφές εξουσίας συνειδητά ή μη, από έλλειψη ολοκληρωμένης ύπαρξης δηλαδή αληθινής κοινωνίας.

   Η Ισμήνη του Γιάννη Ρίτσου μας ενδιαφέρει ως μελέτη της αυτόματης αντίδρασης του ανθρώπου απέναντι στον φόβο της εξουσίας. Θα πρέπει η εξουσία να έχει χάσει κάθε νόημα μέσα στον άνθρωπο, να είναι ασήμαντη προκειμένου να την αγνοήσει κανείς και να της αντισταθεί. Κατά την εκτίμησή μας είναι ο άνθρωπος μπροστά στο αδιέξοδο και το πένθος.       Υποκριτικά, είναι για εμάς ο δρόμος προς τον κήπο, χωρίς τον οποίο είναι επίπονο να παρασταθεί και να επικοινωνηθεί ένα κείμενο, αλλά και η ίδια μας η ζωή.

   Σαν μια ρόδα ποδηλάτου που άλλοτε χρειάζεται περισσότερο και άλλοτε λιγότερο αέρα για να κινηθεί, άλλοτε μπορεί να υπάρχει τραύμα που την καθιστά ακίνητη, ο εσωτερικός μας κήπος είναι σαν τον αέρα, σαν το τραύμα που θέλει να επουλωθεί, σαν την ρόδα που θα κινήσει την ζωή μας και θα την ταξιδέψει σε όλους τους δυνατούς κόσμους και εικόνες, σε άφθονα  συναισθήματα άγνωστα  ή οικεία προς τα δικά μας.       Κι έτσι η ακινησία θα γίνει μια ενεργητική δύναμη και αυτή, μια ξεκούραση, μια ανάπαυλα. Όπως εξ’ αρχής αποτέλεσε μια σχεδία για εμάς, έτσι και τώρα η Ισμήνη εξακολουθεί να είναι η σχεδία των εσωτερικών μας θαλασσών και των δικών μας,  ωκεάνειων ρευμάτων.